Şehir, renklerimizi çalıp, hayat karşı koymaya yarayan tüm sivriliklerimiz törpüleyip bizi kendisine ve herkese benzetiyor. Kendisine benzetmesi neyse de, herkese benzetmesi...
Şehrin Bize Ettikleri.....
Zeyyat ŞAHİN
Çekip gidemediğimiz ve çekip çeviremediğimiz bir hayat sunuyor bize şehir. Sunmuyor dayatıyor aslında. Ve biz, çekip çeviremediğimiz bu hayatın altında eziliyor, küçülüyor ve eski fotoğraflarla kıyaslamaktan korktuğumuz bir fotoğrafa dönüşüyoruz. Üstelik renklerin saltanatı bir çağda siyah beyaz ve soluk bir fotoğraf bu. Bakanların ayrıntılarını görmekte zorlandığı bir fotoğraf bu.
Şehir, renklerimizi çalıp, hayat karşı koymaya yarayan tüm sivriliklerimiz törpüleyip bizi kendisine ve herkese benzetiyor. Kendisine benzetmesi neyse de, herkese benzetmesi çok fena. Herkese benzeyen hiçbir şeydir ve hiç kimsedir çünkü. Ve şehir bizi hiçbir şeye hiç kimseye dönüştürüyor. Ve bu yüzden çekip gidemiyoruz şehirden, karşı koymaya yarayan yanlarımızı yok ettiği için çekip çeviremiyoruz hayatı.
Bir düşten uyanıp, bir düşün peşine takılarak akıyoruz şehirlere, fark edilmek ve fark etmek için koşuyoruz kalabalıklara. Oysa içine karıştığımız kalabalık düşlerini çoktan kaybetmiş. Peşinden koşacak bir düşü olmadığı için hapsolmuş şehirlere. Ve düş hırsızı şehirler, taze düşler çalabilmek için devam ediyor düşlerine girmeye insanların.
Şehir kocaman bir dükkan. Raflarında sergilediği hayata ulaşabilmek için bahtımıza düşen ve aslında hiç de fena olmayan hayattan vazgeçmemiz gerekiyor. Çocuğumuzla bir akşam yemeği, sabahları kısacık bir yürüyüş, yeşil otların kokusunu duyabileceğimiz bir bahar gezintisi ve en önemlisi de bir türlü doyamadığımız sabah uykusudur vazgeçtiğimiz hayat.
ŞEHRİN RAFLARINA DİZİLMİŞ VE GÖZLERİMİZİ KAMAŞTIRAN HAYAT VAZGEÇTİKLERİMİZDEN DAHA MI İYİ DERSİNİZ?
Ve şehrin bize ettiklerinin en fenası da yukarıdaki soruya verdiğimiz cevapta gizlidir. Çoğumuz bu soruyu, evet daha iyi, diye cevaplıyoruz. Ve bu cevap şehre kayıtsız şartsız teslimiyetin göstergesi.
Çekip gidemediğimiz ve çekip çeviremediğimiz bir hayattan kurtulmak için şehre kaptırdığımız dilimizi kurtarmalıyız. Kendi dilimizle tanımlar ve söylersek olup bitenleri mızraklı bir eşkıya olan şehrin mızraklarını kendi kalbine saplayıp özgürleşebiliriz...